اردیبهشت رازی را به من گفت که من با شما در میانش می‌گذارم ؛ اینکه هیچ زمستانی ابدی نیست همان گونه که هیچ شکوفه ای .
اما هر شکوفه قبل از اینکه بمیرد، اول می‌رقصد بعد بر خاک می‌افتد .
اردیبهشت به من گفت: تنها کسانی به بهشت می‌روند که آفریدن بهشت را در دنیا تمرین کنند. وگرنه با پیراهنی از آتش و غضب هرگز نمی‌توان به ملاقات فرشتگان رفت. با دامنی از هیزم خشم و خشونت هرگز کسی را به بهشت راه نخواهند داد .
پس من به قدر عمر شکوفه‌‌‌ای شادمانم و به اندازه توان شکوفه‌‌‌ای در آفریدن بهشت می‌کوشم.
| عرفان نظر آهاری |